P van Polar Punk

“Noodtoestand na elf zelfmoordpogingen op één dag in Canadees dorp”, was een krantentitel op 11 april 2016, die meer op sensatie was gericht dan op de oorzaak van dit defaitisme in Canada. Het artikel liet alle belangrijke informatie achterwege over het lot van de Inuit, de inheemse bevolkingsgroep waar het aantal zelfmoorden 11 keer zo hoog is als het Canadese gemiddelde. Vooral de jongeren bevinden zich in een uitzichtloze toestand, veroorzaakt door jarenlange discriminatie en isolatie in een gebied waar de traditionele levenswijze verloren is gegaan. Al decennia lang wordt melding gemaakt van deze identiteitscrisis, want de Inuit kregen een huis, mochten satelliettelevisie kijken en de poolhond werd vervangen door de sneeuwscooter. Verder zorgt de klimaatsverandering voor het smelten van het poolijs tot er alleen nog een modderpoel overblijft.

In de campagnes voor zelfmoordpreventie is een eeuwenoude zangtraditie opgedoken die als therapie kan gebruikt worden om de levenslust bij de jongeren weer aan te zwengelen. De ouderen hielden de katajjak al lang voor bekeken, want deze zangspelletjes stamden uit een tijd toen er nog geen televisie was. Katajjak of strotzang werd in de jaren ’80 ook ingelijfd bij de “wereldmuziek” en enkele Inuitvrouwen mochten in Amsterdam al eens het publiek vermaken met bontjassen op een zwoele zomerdag.

Nu de jongere generatie in de katajjak toch een strohalm heeft gevonden, staat er ook een boegbeeld klaar. Tanya Tagaq heeft een stem gegeven aan de Inuit met haar “polar punk” die niet moet onderdoen voor de zangexperimenten van de IJslandse zangeres Björk, met wie zij trouwens heeft samengewerkt. Onder de strohalmen bevindt zich nu ook de nieuwe Canadese premier Justin Trudeau die tijdens zijn beëdiging op 4 november 2015 twee jonge Inuitzangeressen liet optreden. Maar de benoeming van een Inuit als Minister van Visserij in zijn regering, was een betere krantenkop waard geweest dan alleen het slechte nieuws uit het Canadese poolgebied.